Αναλυτικότερα, ο προσφεύγων είχε εργαστεί στη Γερμανία από το 1966 έως το 1972 και ήταν ασφαλισμένος σε γερμανικό φορέα ασφάλισης. Ωστόσο, υπέστη εργατικό ατύχημα και από τότε λαμβάνει σύνταξη αναπηρίας, λόγω μείωσης της βιοποριστικής του ικανότητας κατά 30%. Όμως, το ίδιο πρόσωπο άσκησε το επάγγελμα του αγρότη μεταγενέστερα στην Ελλάδα. Όταν, το 2000 ζήτησε από τον ΟΓΑ να του χορηγηθεί σύνταξη αναπηρίας, αλλά η αρμόδια υπηρεσία του απάντησε ότι δεν δικαιούται σύνταξη από τον ελληνικό οργανισμό, αφού λαμβάνει σύνταξη από γερμανικό φορέα ασφάλισης, η οποία υπερβαίνει το ποσό της κατώτερης σύνταξης του ΟΓΑ, ενώ και η γερμανική σύνταξη είναι της ίδιας φύσεως με αυτήν που ζητάει να λάβει από τον ΟΓΑ.
Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, ερμηνεύοντας την ευρωπαϊκή και την ελληνική νομοθεσία, αναφέρει ότι οι ευρωπαϊκοί Κανονισμοί 1408/71 και 1248/92, οι οποίοι έχουν αυξημένη τυπική ισχύ έναντι του εθνικού δικαίου, δεν επιτρέπουν την εφαρμογή εθνικής νομοθεσίας που αποκλείει τη λήψη σύνταξης αναπηρίας για τον λόγο ότι ο ασφαλισμένος λαμβάνει ήδη σύνταξη ίδιας φύσεως με τη σύνταξη αναπηρίας, από ασφαλιστικό φορέα άλλου κράτους -μέλους, ανεξαρτήτως του ύψους της σύνταξης αυτής.
http://www.lawnet.gr/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ σχολιάστε κόσμια