ΠοινΧρον 2016/131
Επομένως, στην περίπτωση που ο λόγος εφέσεως είναι η κακή εκτίμηση των αποδείξεων οπότε το δευτεροβάθμιο δικαστήριο ερευνά, μετά την εξαφάνιση της πρωτοδίκου
αποφάσεως, εκ νέου την υπόθεση, ο κατηγορούμενος δύναται να προβάλει το πρώτον ισχυρισμούς και αυτοτελείς τοιούτους, το δε δικαστήριο υποχρεούται να ερευνήσει τη βασιμότητά των, εφόσον είναι σαφείς και ορισμένοι. Περαιτέρω, κατ’ άρ. 510 παρ. 1 στοιχ. Η΄ ΚΠΔ λόγον αναιρέσεως αποτελεί η υπέρβαση εξουσίας η οποία υπάρχει όταν το δικαστήριο ασκεί εξουσία που δεν του παρέχει ο νόμος, χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις που απαιτούνται κατά νόμον για την άσκησή της, ή όταν παραλείπει να ασκήσει δικαιοδοσία που του παρέχει ο νόμος, αν και συντρέχουν οι απαιτούμενες για την άσκησή της προϋποθέσεις. Τέλος λόγον αναιρέσεως της αποφάσεως αποτελεί, κατ’ άρ. 510 παρ. 1 στοιχ. Ε΄ ΚΠΔ, η εσφαλμένη εφαρμογή και ερμηνεία ουσιαστικής ποινικής διατάξεως, η πρώτη των οποίων υπάρχει όταν ο δικαστής δεν υπάγει σωστά τα πραγματικά περιστατικά που εδέχθη ως αληθή στην διάταξη που εφηρμόσθη, αλλά και όταν η διάταξη αυτή παρεβιάσθη εκ πλαγίου, η δε δευτέρα υπάρχει όταν ο δικαστής αποδίδει στο νόμο έννοια διάφορο από εκείνη που πράγματι έχει.
http://dikastis.blogspot.gr/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ σχολιάστε κόσμια