Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΘΕΣΗ ΤΩΝ "ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΩΝ"

Παρά το γεγονός πως εκατοντάδες άρθρα έχουν γραφτεί από έγκριτους νομικούς πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, αξίζει να αναφερθεί “σε απλά ελληνικά” η δυσχερής και άδικη θέση στην οποία βρίσκεται ο αιτών – υπερχρεωμένος διάδικος κατά την ακροαματική διαδικασία στην δίκη, όταν πλέον μετά από 2-3 χρόνια φτάνει ενώπιον του δικαστή όχι εν τέλει για να διακανονίσει τα χρέη του αλλά αντιθέτως για να απολογηθεί για το που ξόδεψε όσα δανείστηκε.

Είναι απίστευτη η πίεση και η φορτικότητα των ερωτήσεων των συνηγόρων των τραπεζών κατά την εξέταση του στο ακροατήριο και δη σε περιπτώσεις όπου ο δικαστής δεν προστατεύει τον αιτούντα με αποτέλεσμα να καταλήγουμε σε σκηνικό το οποίο θα προσπαθήσω να αφηγηθώ στο συγκεκριμένο άρθρο το οποίο διαδραματίστηκε ενώπιόν μου σε ειρηνοδικείο της επαρχίας.

Συγκεκριμένα, η αιτούσα είχε δάνεια σε 6 τράπεζες τα οποία πήρε αρχικώς μαζί με τον σύζυγο ο οποίος εν τέλει την εγκατέλειψε. Άνεργη αυτή, εν συνεχεία αναγκάστηκε να δανειστεί για να μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του ανήλικού της τέκνου και την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων πλέον δόσεων των δανείων που της άφησε “δώρο” ο πρώην σύζυγος.

Και βρίσκεται πλέον στο ακροατήριο με 6 λυσσασμένους δικηγόρους των τραπεζών οι οποίοι ξαφνικά προσπαθούν να αποδείξουν ότι όχι μόνο ευθύνεται που ο σύζυγος την εγκατέλειψε, αλλά ευθύνεται και για τα δάνεια καθώς πολύ απλά ξόδεψε “πολλά” για να συντηρήσει το ανήλικό της τέκνο.

Η αιτούσα ξέσπασε σε κλάματα και δεν βρέθηκε κανείς εκεί να την προστατεύσει. Συνήγορο

--> δεν είχε καθώς όπως είπαμε τα λεφτά που είχε δανειστεί τα είχε “ξοδέψει” και δεν υπήρχε κανείς να της πει πως η απόφαση δεν βγαίνει καν την ίδια μέρα. Με αποτέλεσμα κλαμένη να περιμένει έξω από την αίθουσα αναμένοντας την απόφαση για το αν θα χάσει το σπίτι της ή όχι.

Αναρωτιέμαι επομένως και πραγματικά δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω που βρίσκεται η προστατευτική διάταξη στον συγκεκριμένο νόμο. Πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο νόμος θετικός για τον υπερχρεωμένο αιτούντα όταν δεν προβλέπεται ούτε καν ο διορισμός συνηγόρου από το κράτος για να εξασφαλιστεί με αυτόν τον τρόπο η ελάχιστη έννομη προστασία; Πως είναι δυνατόν να επιτρέπει ο νόμος την εξέταση του αιτούντος από το σύνολο των δικηγόρων των αντιδίκων τραπεζών; Δεν αρκεί η εξέταση έστω από έναν από αυτούς; Δεν αρκούν οι έγγραφες ενστάσεις που έχουν την δυνατότητα να καταθέσουν; Πως είναι δυνατόν ο νόμος να μην προβλέπει την προστασία του αιτούντος μέσω ενημέρωσης του για τα δικονομικά του δικαιώματα, ίσως με την σύσταση μία επιτροπής ενημέρωσης των πολιτών μέσω ΚΕΠ.

Εν τέλει, προστασία έχει ακόμα και στον νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά μόνο όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα για να πληρώσει για δικηγόρο;;; Μόνο εγώ βλέπω την τραγική ειρωνεία;!!



Γράφει ο Κωνσταντίνος Γώγος

Posted in: ΔΙΑΦΟΡΑ