Μην επιμένετε. Δεν θα πω ονόματα. Όχι από φόβο, από κόπο εκ προοιμίου στα δάχτυλα μου που αρνούμαι να ματώσουν στο πληκτρολόγιο.
Η στρατηγική είναι απλή, κατανοητή και αφόρητα αδιέξοδη. Θέλω να γίνω βουλευτής, νιώθει πιο βολικά ο τερμίτης απ’ το ξύλο. Έγινα βουλευτής, νιώθει πιο άνετα το σάπιο απ’ το ώριμο. Θέλω να γίνω υπουργός, νιώθει πιο επιβλητικά το σκήπτρο απ’ τη μαγκούρα. Έγινα υπουργός, νιώθει πιο απρόσιτο το αυτόγραφο απ’ την υπόκλιση. Θέλω να μείνω υπουργός, νιώθει πιο ευχάριστα η σφυρίχτρα απ’ το στραγάλι. Για να μείνω υπουργός πρέπει να ξαναγίνω βουλευτής, νιώθει πιο βέβαιη η πατερίτσα απ’ την κωλοτούμπα. Αυτό είναι! Για να γίνω όσα θέλω αρκεί να παριστάνω πειστικά έναν τερμίτη που με τη σάπια του μαγκούρα υποκλίνεται σε σφυρίχτρες που του εξασφαλίζουν μια ακόμα πατερίτσα. Απλούστερα; Ν’ αλλάξω χρώμα στη φανέλα αδιαφορώντας για το χεσμένο μου σώβρακο.
Τι γίνεται όμως τώρα που στην περιφρονημένη πατρίδα η μπάλα είναι τρύπια και οι ομάδες τρίτη εθνική; Δόξα να ’χεις καθεστώς κι εσύ πολίτη μου χρυσόψαρο. Τέλος εκπομπής.
Παναγιώτης Βούρος
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ σχολιάστε κόσμια