ΜΙΑ ΒΕΡΑΝΤΑ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΟΥΡΟΥ

Αυτό ονειρευτήκαμε. Αυτό ζητήσαμε. Αυτό πετύχαμε. Και τώρα; Τώρα τι;

Η μέση ελληνική οικογένεια, εμείς, εσείς και οι λοιποί συγγενείς και φίλοι, παρακολούθησε για χρόνια τις διεκδικήσεις των ευρωπαϊκών «θηρίων», στέλνοντας χειροκροτητή σε κάθε τους επίτευγμα τον σπιτονοικοκύρη του συνόλου της. Πείτε τον κυβέρνηση, σύστημα, κράτος μέλος, δεν έχει σημασία. Κι αυτός έπραξε το αναμενόμενο. Πολέμησε δι’ αντιπροσώπου, δηλαδή θυσίασε στρατούς εφηβικών ενθουσιασμών, χειροκρότησε, δηλαδή διαπραγματεύτηκε κατά την σύγχρονη του όρου έννοια και στο τέλος γέμισε τις τσέπες του και πίστεψε στο happy end. Ένα μόνο ξέχασε. Να κοιτάξει πίσω για να δει και να καταλάβει πως τα κέρματα γλιστρούσαν από τις τρύπιες φόδρες διασφαλίζοντας την επιστροφή τους όταν τα αποφάγια ξαναγίνουν απαραίτητα ή όταν η κατανάλωσή τους δεν παράγει διάθεση αλλά ρέψιμο. Ναι, μη γελιέστε. Κοντορεβυθούληδες συστηθήκαμε, κοντορεβυθούληδες μας ξέρουν.

Στο υπόγειο έχουμε κρυμμένους θησαυρούς ανεκτίμητους. Την περηφάνια μας, την ιστορία μας, το αίμα μας, τη δημοκρατία μας, τη δόξα μας και την τιμή μας. Τους αφήνουμε να σκουριάσουν γιατί φαίνεται πως στους ωραίους καιρούς της καλλιέργειας και της αυταπάτης είναι κάτι τι πιο νόστιμος ο espresso και το λουκάνικο Φρανκφούρτης με θέα τον ήλιο και την υπόκλιση.

Εγώ κουράστηκα στη βεράντα. Λέω να γυρίσω στο υπόγειο κι αν δεν τα καταφέρω να το συγυρίσω ας κοιμηθώ χωρίς νταντά γιατί μεγάλωσα. Τι λέτε; Πάμε;

Παναγιώτης Βούρος

http://redsocks-blackrocks.tumblr.com

Posted in: ΔΙΑΦΟΡΑ , ΚΟΙΝΩΝΙΑ