Πρόκειται για μία ιστορία που αναδεικνύει πολλές από τις παθογένειες που κρατούν καθηλωμένη την ελληνική οικονομία. Ενας νόμος με σκοπό να αυξήσει τη ρευστότητα των επιχειρήσεων και να ενισχύσει την εγχώρια κεφαλαιαγορά, δέκα χρόνια αφού ψηφίστηκε, έχει αντ’ αυτού οδηγήσει σε ατέρμονες δικαστικές διαμάχες μεταξύ, από τη μία, ανωνύμων εταιρειών και τραπεζών που συνάπτουν συμβάσεις έκδοσης ομολογιακών δανείων, και των άμισθων υποθηκοφυλάκων από την άλλη, των οποίων τις αμοιβές ο νόμος περιόρισε δραστικά.
Σύμφωνα με τον επίμαχο νόμο (3156/2003), σε περιπτώσεις ομολογιακών δανείων που υπάγονται στις διατάξεις του, «για κάθε εγγραφή σύστασης ή μεταβίβασης ή άρση ή διαγραφή εμπραγμάτων δικαιωμάτων ή σημειώσεων σε οποιοδήποτε δημόσιο βιβλίο, μητρώο ή κτηματολόγιο […] καταβάλλονται μόνο πάγια δικαιώματα εμμίσθων ή αμίσθων υποθηκοφυλάκων εκατό ευρώ (100 ευρώ), αποκλειόμενης οποιασδήποτε άλλης επιβάρυνσης ή τέλους». Εως τότε οι σχεδόν 300 άμισθοι υποθηκοφύλακες ανά την ελληνική επικράτεια –ιδιωτικά γραφεία που δρουν που εποπτεύονται από το υπουργείο Δικαιοσύνης– λάμβαναν αναλογικό τέλος 3 τοις χιλίοις για προσημειώσεις υποθηκών ακινήτων σε περιπτώσεις ομολογιακών δανείων, τα οποία ήταν σπάνια, αλλά συνήθως πολύ μεγάλης αξίας. Ετσι, για ένα δάνειο 100 εκατομμυρίων ευρώ, το υποθηκοφυλακείο εισέπραττε 100.000 ευρώ, εκ των οποίων το 1/12 ήταν η αμοιβή του, με την οποία κάλυπτε και τα έξοδα του γραφείου του.
Ο σκοπός του νέου νόμου ήταν να αναβαθμίσει το νομικό καθεστώς έκδοσης ομολογιακών δανείων, ώστε να είναι ανταγωνιστικό στο εξαιρετικά απαιτητικό ευρωπαϊκό πλαίσιο. Ωστόσο, υπήρχαν συγκεκριμένοι όροι για να υπαχθεί ένα ομολογιακό δάνειο στις ευεργετικές διατάξεις του νόμου, που περιλάμβαναν την απαλλαγή από μια σειρά φόρους και εισφορές. Μία από αυτές, σύμφωνα με σχετική γνωμάτευση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (514/2006), που όμως δεν έχει γίνει δεκτή από το υπουργείο Οικονομικών, είναι να μην είναι ο μόνος ομολογιούχος δανειστής η τράπεζα που αναλαμβάνει να εκδώσει το δάνειο. Τα υποθηκοφυλακεία, οπλισμένα με τη γνωμάτευση αυτή και με σειρά πρωτόδικων αποφάσεων το 2007 υπέρ της άρνησής τους να αποδεχθούν πάγιο τέλος των 100 ευρώ (για διάφορους λόγους), άρχισαν να αρνούνται συστηματικά την προσημείωση υποθήκης ακινήτου για ομολογιακά δάνεια αν οι εταιρείες δεν κατέβαλαν το παλαιό, αναλογικό τέλος. Πολλές από αυτές τις υποθέσεις οδηγήθηκαν στα δικαστήρια.
Ο λόγος, όπως εξηγεί στην «Κ» στέλεχος εταιρείας που κλήθηκε να καταβάλει 136.000 ευρώ για την προσημείωση, ήταν ότι η στάση αυτή των υποθηκοφυλάκων στην πράξη σήμαινε πάγωμα του δανείου, καθώς καμία τράπεζα δεν το εξέδιδε χωρίς εξασφάλιση. Το αποτέλεσμα, στην περίπτωση της εν λόγω εταιρείας (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της «Κ»), ήταν να υποβάλει αγωγή κατά των απαιτήσεων του υποθηκοφύλακα – όλα αυτά το 2009, πριν καν ξεσπάσει η κρίση.
Πηγή: kathimerini.gr – διαβάστε περισσότερα
http://www.ethemis.gr/
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ σχολιάστε κόσμια